GİRİŞ ve AMAÇ: Tiroidektomi sonrasında vokal kord bakısında remifentanil infüzyonunun hemodinamik yanıt ve hasta konforuna etkisini araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: ASA I-II, 18-60 yaş, 40 hasta çalışmaya dahil edildi. Anestezi indüksiyonu için tüm hastalara; 1.5 microgr/kg fentanil, 5-7 mg/kg tiopental, 0,1 mg/kg vecuronium uygulandı. Cormack- Lehane (CL) skoru kaydedildi. Anestezi idamesi % 50 O2-N2O ve % 1 sevofluran ile sağlandı. Grup R’de (n=20) Remifentanil 0.05-0.5 microgr/kg/dk idamede uygulandı. Grup K’da (n=20) %0.9 NaCl 5 ml/sa infüzyonu yapıldı. İnhalasyon anestetiği operasyon sonunda kesildi. Grup R’de; spontan solunumu inhibe etmeyecek şekilde sedasyon dozu Remifentanil 0.02 microgr/kg/dk, Grup K’da; %0.9 NaCl 5 ml/sa infüzyonu; operasyon sonrasında laringoskopi değerlendirmesi sırasında devam etti. Hemodinamik parametreler ve postoperatif Cormack- Lehane skoru kaydedildi.
BULGULAR: Grup K’da; CL skoru grup R’den anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0.015). Postoperatif laringoskopide kalp hızı grup K’da anlamlı olarak yüksek bulundu. grup K’da 6 hasta Postoperatif Laringoskopiyi hatırlıyordu (p=0.018). Hemodinamik parametrelerde gruplar arasında fark bulunmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Remifentanil tiroidektomi sonrasındaki laringoskopi prosedürü için uygun bir ajandır.

INTRODUCTION: We studied the effects of remifentanyl infusion on hemodynamic response and patient comfort; during the inspection of the vocal cords after thyroidectomy.
METHODS: ASA I-II, aged 18- 60 yr, 40 patients were included study. All patients were given 1.5 μgkg-1 fentanyl, 5-7 mg/kg-1 thiopental, 0,1 mgkg-1 vecuronium for anaesthesia induction. Cormack-Lehane (CL) scores were recorded. Anaesthetic maintenance was ensured through 50 % O2-N2O and 1 % sevoflurane. In group R (n=20) Remifentanyl 0.05-0.5 μg kg-1 min–1 infusion were used maintenance. In group K (n=20) 0.9 % NaCl 5 mLh-1 infusion was used. Inhalation anaesthetic agents were discontinued by the end of the operation. In group R; Remifentanyl 0.02 μg kg-1 min –1, which was sedation dose that didn’t due to respiratory insufficiency and in group C 0.9 % NaCl 5 mLh-1 infusions were contuined after the surgery during the postsurgical evaluation laringoscopy. Haemodynamic parameters and postoperative Cormack- Lehane scores were recorded again.
RESULTS: In group K; CL scores were significantly higher than the other group. (p=0.015) Postoperative laringoscopy heart rate was found significantly higher in group K. (p=0.001) 6 patients in group C (30 %) remembered the postoperative laringoscopy prosedure (p=0.018). There were no statistically differences between groups regarding the hemodynamic parameters.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Remifentanyl is suitable agent for the patients in the procedure of laringoscopy following thyroidectomy.

GİRİŞ ve AMAÇ: Günümüzde, ‘’Akut Physiology and Chronic Health Evaluation’’ (APACHE II) skorlama sistemine göre beklenen mortalite ile gerçekleşen mortalite arasındaki uyumsuzlukları irdelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Eylül-Aralık 2013 arasında Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi erişkin yoğun bakım ünitesinde yatan 272 hastanın demografik verileri, APACHE II skorları, beklenen ölüm oranları, gerçekleşen ölüm oranları ve yatış süreleri kaydedildi. İstatistiksel analizler için Student t, Mann Whitney U, Pearson Ki-Kare testi, parametreler için cut off belirlemede tanı tarama testleri ve ROC curve analizi kullanıldı.
BULGULAR: %55,1’ i (n=150) kadın, %44,9’ u (n=122) erkek olmak üzere toplam 272 hastada ortalama yaş 64,04±20,84 (min. 13 – max. 101) yıl, yatış süreleri ortalama 13,16±17,31 gün hesaplandı. Olguların APACHE II skorları ortalama 21,46±6,94, beklenen ölüm oranı ortalama 41,76±20,06 olarak hesaplandı. Gerçekleşen ölüm oranı %34,6 (n=94) bulundu. Ölen hastalarda yaş ve APACHE II skoru taburcu olanlara göre anlamlı yüksekti (p<0,05). Gerçekleşen ölüm oranı ile beklenen ölüm oranı arasında % 42,2 kesme değerinde istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptandı (p<0,05). Beklenen ölüm oranı % 42,2 ve üzeri olan olgularda ölüm riski 4,7 kat fazla bulundu (Odds oranı 4,76 (%95 CI: 2,764-8,196)).
TARTIŞMA ve SONUÇ: APACHE II skorları yoğun bakım hastalarında ölüm oranını belirlemede etkindir. Yaşam destek sistemlerindeki teknolojik gelişmeler ve uzmanlaşmış yoğun bakım ekipleri sayesinde gerçekleşen mortalite beklenene göre düşürülebilse de, gerek medikolegal gerekse sosyal nedenlerle genişleyen yoğun bakım endikasyonlarında APACHE II yüksek skorlarda mortalite tahmin etmede yetersiz kalabilmekte ve başka skorlama sistemlerine ihtiyaç duyulabilmektedir.

INTRODUCTION: We aimed to study the discrepancy of calculated mortality rate based on ‘’Acute Physiology and Chronic Health Evaluation’’ (APACHE II) score system and obsererved mortality rates.
METHODS: Study was performed at the adult intensive care unit of Fatih Sultan Mehmet Training and Research Hospital, between September and December 2013. Demographical data, APACHE II scores, expected and observed mortality rates and duration of hospitalization of 272 patients were recorded. Student t, Mann Whitney U, Pearson Ki-square tests were used for statistical analysis; diagnosis screening tests and ROC curve analysis were used for determining a cut off point for the parameters.
RESULTS: %55,1 (n=150) of patients was female, %44,9 (n=122) was male (Totally 272 patient). The mean values of age was 64,04±20,84 (min. 13 – max. 101) years, duration of hospitalization was 13,16±17,31 days. APACHE II score: 21,46±6,94 and expected mortality rate: %41,76±20,06, observed mortality rate: %34,6 (n=94). Mort patient’s APACHE II and age was significantly high than others (p<0,05). Statistically significant relation was detected between observed and expected mortality rate at % 42,2 cut-off point. The mortality risk was 4,7 times more at patients whose expected mortality rate was upper than % 42,2 ((Odds rate 4,76 (%95 CI: 2,764-8,196)).
DISCUSSION AND CONCLUSION: APACHE II score is effective at detecting mortality rate in intensive care. Although technological development and experienced intensive care stuff reduces the observed mortality to expected but because of expansion of indications based on medico legal and social reasons, it becomes hard to predict mortality rate at high APACHE II scores. For this reason an other sore system should be needed.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada Kronik Hepatit B (KHB) tedavisinde PEG-IFN alfa 2a (PEG-IFN α-2a ) ve adefovir dipivoksil (ADV) tedavilerinin etkinliğinin karşılaştırılması planlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya 01.09.2005 – 31.03.2008 tarihleri arasında Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Enfeksiyon Hastalıkları Kliniği’nde takip edilen 30 hasta alındı. Hasta gruplarından birine (10 HBeAg negatif, 4 HBeAg pozitif) PEG-IFN α-2a 180 μg/haftada bir, diğer gruba (11 HBeAg negatif, 5 HBeAg pozitif) ise ADV 10 mg/gün tedavisi verildi. Değerlendirme süresi 48 hafta olarak belirlendi.
BULGULAR: 48 hafta sonunda HBeAg negatif hastalarda serum HBV DNA seviyesinde ADV grubunda 4,8 log10 kopya/ml ve PEG-IFN α-2a grubunda 4,2 log10 kopya/ml’lik düşme saptandı. 48 hafta sonu biyokimyasal yanıt oranı PEG-IFN α-2a grubunda %60, ADV grubunda %91’ dir. HBeAg pozitif hastalarda serum HBV DNA seviyesinde ADV grubunda 3,2 log10 kopya/ml ve PEG-IFN α-2a grubunda 4 log10 kopya/ml’lik düşme saptandı. 48 hafta sonu biyokimyasal yanıt oranı PEGIFN α-2a grubunda %50, ADV grubunda %40’dır. PEG-IFN α-2a grubu hastalar ile ADV grubu hastalar arasında HBeAg pozitif ve HBeAg negatiflerde tedavi sonu biyokimyasal ve virolojik yanıt oranları yönünden anlamlı bir fark tespit edilmedi. Her iki tedavi grubu yan etkiler açısından değerlendirildiğinde PEG-IFN α-2a tedavisinde yan etkilerin anlamlı derecede fazla olduğu görüldü.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda PEG-IFN α-2a ve ADV tedavilerinin hem HBeAg pozitif hem de negatif hastalarda 48 hafta sonu biyokimyasal ve virolojik yanıt yönünden birbirlerine bir üstünlükleri bulunmamıştır.

INTRODUCTION: In this study, we aimed to eveluate the efficacy of pegylated interferon alpha 2a and adefovir dipivoxil treatment in chronic hepatitis B patients.
METHODS: This study was performed on patients treated for chronic hepatitis B in the infectious disease clinic of Eskişehir Osmangazi University between the dates 01.09.2005 and 31.03.2008. A total of 30 patients aged between 18 and 65 years compose the study group. One of patient groups received (10 HBeAg negative, 4 HBeAg positive) PEG-IFN alpha 2a at the dose of 180 μg/ once a week, whereas the other group (11 HBeAg negative, 5 HBeAg positive) received 10 mg/day ADV treatment. Treatment response evelauted at week 48.
RESULTS: There were 4.8 log10 copy/ml and 4.2 log10 copy/ml reductions were defined in serum HBV DNA in HBeAg negative patients in ADV and PEG-IFN alpha 2a groups, at week 48, respectively. Biochemical response rates were 60% and 90. 9% in PEG-IFN alpha 2a and ADV groups, respectively. Among HBeAg positive patients, reductions in serum HBV DNA levels were 3. 2 log10 copy/ml and 4 log10 copy/ml in ADV and PEG-IFN alpha 2a groups, at week 48, respectively. Biochemical response rates were 50% and 40% in PEG-IFN alpha 2a and ADV groups, respectively. No significant difference was determined in biochemical and virological responses in HBeAg positive and negative patients between PEG-IFN alpha 2a and ADV groups, at week 48. When both treatment groups were evaluated for side effects, it was observed that side effects were significantly more common in PEG-IFN alpha 2a group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our study no significant difference of PEG-IFN alpha 2a and ADV treatment in both HBeAg positive and negative patients, was determined in biochemical and virologic response at 48 weeks.

GİRİŞ ve AMAÇ: Osteoporoz tanılı hastalarda serum 25 (OH) D vitamini’nin denge ve mobilite üzerine etkisini araştırmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: İstanbul Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon, Osteoporoz polikliniğine başvuran osteoporoz tanılı, 44-87 yaş arasındaki 60 hastanın demografik özellikleri, osteoporoz risk faktörleri, biyokimyasal kan testleri, serum 25 (OH) D vitamini düzeyleri kayıt edildi. Kemik mineral yoğunluğu (KMY), dual enerji x-ray absorbsiyometri (DEXA) ölçümüyle belirlendi. Hastaların fiziksel performansı kısa fiziksel performans baterisi (KFPB) ile değerlendirildi. KFPB; iki ayak duruşu, semi-tandem duruşu, tandem duruşunu içeren denge testi, 4 metre yürüme testi ve 5 kez kalkma testini içermektedir. Hastalar serum 25 (OH) D vitamin düzeyine göre 2 gruba ayrıldı. Serum 25 (OH) D vitamini düzeyi 15 ng/ml’nin altında olanlar Grup-1, üstünde olanlar Grup -2 olarak nitelendi.
BULGULAR: Olguların %96.7’sini bayan hastalar oluşturmaktaydı. Hastaların yaş ortalaması 44 ile 87 arasında değişmekte olup ortalama 68.32±8.91 yıl idi. Lomber bölge L2-L4 KMY ortalaması 0.23±0.01 gr/cm², femur boyun KMY ortalaması 0.80±0.71 gr/cm², lomber bölge L2-L4 T skoru ortalaması -2.47±1.36, femur boyun T skoru ortalaması -1.83±1.01 saptandı. KFPB ortalaması 9.57±2.78 idi. Serum 25 (OH) D vitamini düzeyine göre grup 1’de 27, grup 2’de 24 olgu mevcuttu. Grup 1’deki hastalarda KFPB testi ve alt grupları olan denge testi ve 4 metre yürüme testi grup 2’ye göre daha düşük saptandı (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: D vitamini iskelet kas hücrelerindeki vitamin D reseptörleri üzerine etki ederek, sayısız fizyolojik aktivitelere neden olur. Şiddetli vitamin D eksikliği kas güçsüzlüğü, proksimal miyopati ve kas atrofisine yol açar. Bu da hastalarda dengeyi bozarak düşme riskini arttırır. Kırık riski artmış olan osteoporotik hastalarda düşme riskinin artması, kırık riskini daha da arttıracaktır. Bu nedenle osteoporotik hastalarda D vitamin düzeyleri sadece kemik mineralizasyonu için değil, düşme riskinin önlenmesi açısından da yakından takip ve tedavi edilmelidir.

INTRODUCTION: To explore the effects of Vitamin D on balance and mobility of patients with osteoporosis.
METHODS: Sixty patients aged between 44-87 years recruited from osteoporosis outpatient clinic of Fatih Sultan Mehmet Education and Research Hospital. The demographic data, osteoporosis risk factors, 25 (OH) D vitamin levels and laboratory tests were reviewed. Short Physical Performance Battery (SPPB) consisting tests of balance, including time to walk 4 meters and time required to stand from a chair 5 times were administered to all participants. Bone mineral density (BMD) was measured by dual x-ray absorbsiometry (DEXA). Patients were categorized into two groups. Group-1 consists of patients with serum 25 (OH) D level lower than 15 ng/ml and group-2 consists of patients with serum 25 (OH) D higher than 15 ng/ml.
RESULTS: 96.7% of the patients were women. Age of the 60 patients were between 44 and 87 with average of 68.32±8.91 years. The average level of lomber L2-L4 BMD, femur neck BMD, lomber L2- L4 T score, femur neck T score were 0.23±0.01, 0.80±0.71, -2.47±1.36, -1.83±1.01 gr/cm² respectively. The SPPB test average level was 9.57±2.78. There were 27 patients in group-1 and 24 patients in group-2. In group-2, patients had better SPPB test scores, balance test and time to walk 4 meters tests subscores than those of patients in group-1 (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Vitamin D also has receptors on musculoskeletal cells and has numerous physiological effects on musculoskeletal system. Severe vitamin D deficiency causes muscle weakness, proximal myopathy and muscle atrophy. This disturbes balance and increases the fracture risk of patients with osteoporosis whose fracture risk is already high. So, vitamin D levels should be evaluated in patients with osteoporosis not only for increasing the BMD but for decreasing the fracture risk.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yaşa bağlı makula dejenerasyonu (YBMD) sonucu oluşan koroidal neovasküler membranda (KNVM), kombine fotodinamik tedavi (FDT) ve intravitreal ranibizumab (İVR) tedavisinin tek başına İVR tedavisi ile karşılaştırılması.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Göz Hastalıkları Kliniğinde Mayıs 2009-Kasım 2010 tarihleri arasında yaş tip YBMD tanısı alan, 40 hastanın 40 gözü çalışmaya alındı. Hastalar rastgele iki gruba ayrıldı. Grup 1’e (13 kadın, 7 erkek) sadece İVR enjeksiyonu yapıldı. Grup 2’ye (10 kadın, 10 erkek) ise kombine İVR enjeksiyonu ve FDT uygulandı. Yaş ortalaması grup 1’de 73,10 yıl; grup 2’de 75,85 yıldı. Tüm hastaların tedavi öncesinde ve sonrası takiplerinde en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (DEİGK), göz içi basınçları (GİB), biyomikroskopik ve fundus muayeneleri yapıldı. Tüm olguların tedavi öncesinde, 3. ve 6. aylarda fundus floresein anjiyografi (FFA) incelemesi; ayrıca tedavi öncesi, 1., 2., 3., ve 6. aylarda optik koherens tomografi (OKT) ile santral foveal kalınlık ölçümü yapıldı. Tüm hastalara İVR enjeksiyonu ilk tanıdan 1, 2 ve 3 ay sonra uygulandı. Grup 2’deki tüm hastalara ilk İVR enjeksiyonundan 7-10 gün sonra bir kez FDT uygulandı.
BULGULAR: Tedavi öncesi, 1., 2., 3. ve 6. aydaki DEİGK LogMAR eşeline göre sırasıyla grup 1’de 1,00, 0,84, 0,85, 0,77, 0,78; grup 2’de 0,68, 0,69, 0,57, 0,72, 0,67’ydi. Tedavi öncesi, 1., 2., 3. ve 6. aydaki OKT makula kalınlıkları sırayla grup 1’de 259,17μm, 247,07μm, 246,76μm, 253,86μm, 255,02μm; grup 2’de 281,51μm, 272,71μm, 260,47μm, 251,52μm, 262,38μm idi. DEİGK 6. ay sonunda grup 1’de 16 (%94), grup 2’deyse 13 (%76) hastada stabil kaldı yada arttı, grup 1’de 1 (%5,8), grup 2’de ise 4 (%23) hastada azaldı. Altıncı ay sonunda FFA’da KNVM’den sızıntı grup 1’de 11 (%65), grup 2’deyse 14 (%82) hastada stabil kaldı veya azaldı. Altıncı ayda tedavi öncesine göre OKT’de santral makula kalınlığı grup 1’de 4μm, grup 2’de ise 19μm azaldı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kombine FDT ve İVR tedavisinin, İVR monoterapisine göre görme kazanımı ve anatomik iyileşme açısından anlamlı bir üstünlüğü bulunmamaktadır.

INTRODUCTION: Comparing combination of photodynamic therapy and intravitreal ranibizumab (IVR) therapy with IVR monotherapy on the choroidal neovascular membranes (CNVM) secondary to agerelated macular degeneration.
METHODS: 40 eyes of 40 patients which had exudative YBMD were evaluated at Fatih Sultan Mehmet Training and Researching Hospital between 2009 May and 2010 November. Patients were divided into two groups randomly. Only IVR injection was applied to group 1 (7 male, 13 female) and combination of IVR injection and PDT was applied to group 2 (10 male, 10 female). The average age was 73.10 years for group 1 and 75.85 years for group 2.
RESULTS: 40 eyes of 40 patients which had exudative YBMD were evaluated at Fatih Sultan Mehmet Training and Researching Hospital between 2009 May and 2010 November. Patients were divided into two groups randomly. Only IVR injection was applied to group 1 (7 male, 13 female) and combination of IVR injection and PDT was applied to group 2 (10 male, 10 female). The average age was 73.10 years for group 1 and 75.85 years for group 2. Best corrected visual acuity (BCVA), intraocular pressure (IOP), biomicroscopic and fundus examinations of the patients were performed before and after the treatment. For all patients; fundus fluorescein angiography examinations were performed on 3. and 6. months; also central foveal thickness measurements were done with optical coherence tomography (OCT) before treatment and 1., 2., 3. and 6. month during the treatment. IVR injections for all patients were done after 1, 2 and 3 months after diagnosis. PDT was performed to the second group seven – ten days after the first IVR injection.
DISCUSSION AND CONCLUSION: For the periods; before treatment, 1., 2., 3. and 6. month, BCVA values according to Log- MAR were 1,00, 0,84, 0,85, 0,77, 0,78 for group 1 and 0,68, 0,69, 0,57, 0,72, 0,67 for group 2 respectively. For the periods; before treatment, 1., 2., 3. and 6. month, OCT macula thickness were 259,17μm, 247,07μm, 246,76μm, 253,86μm, 255,02μm for group 1 and 281,51μm, 272,71μm, 260,47μm, 251,52μm, 262,38μm for group 2 respectively. After six months, BCVA was increased or remained the same at 16 (94%) patients of group 1 and 13 (76%) patients of group 2, decreased at 1 (5,8%) patients of group 1 and 4 (23%) patients of group 2. At the end of sixth month, leakage at the FFA coming from CNVM was decreased or remained the same at 11 (65%) patients of group 1 and 14 (82%) patients of group 2. Central macula thickness was decreased 4 μm for group 1 and 19 μm for group 2 at the end of six months when compared to the values before treatment.

Antifosfolipid sendromu (AFS), vasküler tromboz veya gebelik komplikasyonları ile kendini gösteren; antifosfolipid antikorlarının (AFL) sürekli pozitifliği ile karakterize otoimmün bir sendromdur. Siyanoz ve akut böbrek hasarıyla kliniğimize başvuran hasta Sistemik Lupus Eritematozus SLE/Sjögren overlap sendromuna sekonder KAFS olarak değerlendirildi. Literatürde olgu sayısının azlığı sebebiyle incelemeyi uygun gördük.

Antiphospholipid syndrome is an autoimmune syndrome presenting with vascular thrombosis or pregnancy complications and it is characterized by persistent positive antiphospholipid antibodies. The patient presenting with cyanosis and acute kidney injury was considered as CAPS secondary to SLE/ Sjogren overlap syndrome. We decided to examine this case due to low number of cases in literature.

Keratokonus bilateral, asimetrik ve inflamatuar olmayan ilerleyici, yüksek miyopi ve astigmatizmaya neden olan kornea ektazisidir. Birçok tedavi seçenekleri arasında gözlükle düzeltme, kontakt lens takılması, kollajen çapraz bağlanma, intrakorneal halka takılması ve en son olarak keratoplasti bulunmaktadır. Kollajen çapraz bağlanma korneanın ektatik hastalıklarında geniş kullanım alanı bulmaya başlamıştır. Sert kontakt lensler astigmatizmayı azaltmak ve görmeyi arttırmak için sıkça kullanılmaktadır. Çeşitli lens seçenekleri mevcuttur. Yumuşak kontakt lensler, sert gaz geçirgen kontakt lensler, piggy back kontakt lensler, hibrid kontakt lensler, skleral ve yarı skleral kontakt lensler keratokonus tedavisinde kullanılmaktadır. Cerrahi tedavi seçenekleri olarak intrakorneal halka takılması ve son aşamada keratoplasti bulunmaktadır.

Keratoconus is a bilateral, asymmetrıc and noninflammatory progressive thinning process that leads to ectasia of the cornea, causing high myopia and astigmatism. Many treatment choices include spectacle correction, contact lens wear,collagen cross linking, intracorneal ring segments implantation and finally keratoplasty. Collagen crosslinking has been widely used in ectatic disease of the cornea. Rigid Contact lenses are commonly used to reduce astigmatism and incrase vision. There are various types of lenses are available. Soft contact lenses, rigid gas permeable contact lenses, piggyback contact lenses, hybrid contact lenses and scleral-semiscleral contact lenses are use for keratoconus management. The surgical option is intracorneal ring segments and finally keratoplasty.