Association of Monocyte to High-Density Lipoprotein Cholesterol Ratio with Hyperreflective Foci in Patients with Diabetic Macular Edema

INTRODUCTION: We aimed to investigate the monocyte/high-density lipoprotein cholesterol (HDL-C) ratio (MHR) in diabetic macular edema (DME) patients with hyperreflective foci (HF) on optical coherence tomography (OCT) and compare them with the results of patients without HF.
METHODS: The data were obtained by retrospectively reviewing the data of patients followed up with a diagnosis of diabetes mellitus in the internal medicine clinic and with a diagnosis of DME in our clinic. DME patients who have blood monocyte and HDL-C levels before the treatment of DME in the laboratory archive were included in the study. DME and HF were detected by OCT. The patients with DME were divided into two groups according to the presence of HF observed on OCT. Thirty-five DME patients with HF were included in the study group. Thirty-five DME patients without HF were determined as the control group.
RESULTS: The mean MHR was significantly higher in DME patients with HF (p=0.002). The optimal cutoff value of MHR for HF was 9.72. The area under the receiver operating characteristics curve was 0.681.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The MHR described as a potential biomarker of inflammation was significantly higher in DME patients with HF, suggesting that elevated MHR might be associated with severity of inflammation in DME patients.

Diyabetik Maküler Ödemi Olan Hastalarda Monosit/Yüksek Yoğunluklu Lipoprotein Kolesterol Oranının Hiperreflektif Odaklarla İlişkisi

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, optik koherens tomografide (OKT) hiperreflektif odakları (HO) ve diyabetik maküla ödemi (DMÖ) olan hastalarda monosit/yüksek yoğunluklu lipoprotein kolesterol (HDL-K) oranının (MHR) araştırılması ve sonuçların HO olmayan DMÖ hastalarıyla karşılaştırılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Veriler, dahiliye kliniğinde diabetes mellitus ve kliniğimizde DMÖ tanısı ile izlenen hastaların verilerinin geriye dönük olarak incelenmesiyle elde edildi. DMÖ tedavisi öncesi kan monosit ve HDL-K düzeyleri mevcut olan DMÖ hastaları çalışmaya dahil edildi. DMÖ ve HO, OKT ile tespit edildi. DMÖ olan hastalar OKT'de gözlenen HO varlığına göre iki gruba ayrıldı. Çalışma grubuna HO saptanan 35 DMÖ hastası dahil edildi. HO olmayan 35 DMÖ hastası kontrol grubu olarak belirlendi.
BULGULAR: HO mevcut olan DMÖ hastalarında ortalama MHR anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,002). HO için MHR’nin optimal eşik değeri 9,72 idi. ROC eğrisinin altındaki alan 0,681 idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Potansiyel bir inflamasyon biyobelirteç olarak tanımlanan MHR, HO olan DMÖ hastalarında anlamlı olarak daha yüksekti, bu da yüksek MHR'nin DMÖ hastalarında inflamasyonun şiddeti ile ilişkili olabileceğini düşündürdü.