GİRİŞ ve AMAÇ: Huzursuz bacak sendromu (HBS; diğer adıyla Willis-Ekbom hastalığı) iyi bilinen sensörimotor bir bozukluktur. Hasta bireylerde uyku fragmantasyonu sonucunda yaşam kalitesi etkilenmiş, anksiyete ve depresyon görülme sıklığı artmıştır. Bu çalışmanın amacı, HBS'nin uyku kalitesi, psikososyal yaşam üzerindeki etkileri ve hastalık şiddeti ile ilişkisini ortaya çıkarmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Uluslararası Huzursuz Bacak Sendromu Çalışma Grubu tanı kriterlerine göre, toplam 122 hastaya HBS tanısı konuldu. Tüm katılımcıların sosyodemografik veri formu, Uluslararası Huzursuz Bacak Sendromu Çalışma Grubu Şiddet Ölçeği, Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksi (PSQI), Epworth Uykululuk Ölçeği (EUI) ve Beck Depresyon Envanteri (BDI) nöroloji uzmanları tarafından dolduruldu. Depresif belirtilerin sıklığı, gündüz aşırı uykululuk hali ve kötü uyku kalitesi karşılaştırmalı olarak incelendi.
BULGULAR: Uluslararası Huzursuz Bacak Sendromu Çalışma Grubu kriterlerine göre, primer HBS tanısı almış 122 hasta (94’ü [%77] kadın, 28’i [%23] erkek) çalışmaya dahil edildi. Hastaların 19'unda (%15,5) HBS şiddet düzeyi hafif-orta, 65'inde (%53,2) şiddetli, 38'inde (%31,2) çok ciddi olarak tespit edildi. HBS hastalarının Beck Depresyon Envanteri ortalama puanı 15,2±9 ve HBS hastalarının Epworth Uykululuk Ölçeği ortalama puanı 5±3,7 olarak bulundu. Hastalığın şiddetine göre belirlenen gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. HBS hastalarının Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksi puan ortalaması 9,5±3,8 olarak bulundu. Hastalığın şiddetine göre belirlenen gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı. Pittsburgh Uyku Kalitesi İndeksinde HBS hasta grupları arasında özellikle uyku süresi, verimliliği ve gündüz uyku bozukluklarında önemli farklılıklar tespit edildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: HBS’ye depresyon gibi birçok hastalık eşlik eder. Bu komorbid durumların erken tanınması ve tedavisi hastalığın klinik seyri için çok önemlidir.

INTRODUCTION: Restless legs syndrome (RLS)/Willis-Ekbom disease (WED) is a well-known neurological sensory motor disorder. As a result of sleep fragmentation, quality of life has effected and incidence of anxiety and depression increase. Our aim with this study is to obtain the effects of RLS/WED on sleep quality and psychiatric well-being and their relationship with disease severity.
METHODS: In total, 122 RLS/WED was diagnosed with RLS/WED according to the International RLS Study Group (IRLSSG) diagnostic criteria. All partipicants’s sociodemographic data form, IRLSSG severity scale, Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI), Epworth Sleepiness Scale (EUI), and Beck Depression Inventory (BDI) were filled up by senior neurologists. Frequency of depressive symptoms, excessive daytime sleepiness, and poor sleep quality were examined.
RESULTS: 122 patients (94 [77%] female and 28 [23%] male) diagnosed with primary RLS/WED according to IRLSSG criteria were included into the study. The severity level of RLS/WED in 19 (15.5%) of the patients was mild-moderate, 65 (53,2%) were severe, and 38 patients (31,2%) were very serious. BDI mean score of RLS/WED patients is 15.2±9 and EUI mean score of RLS/WED patients is 5±3.7. There was no statistically significant difference between the groups determined according to the severity of the disease. PSQI mean score of RLS/WED patients is 9.5±3.8. There was statistically significant difference between the groups determined according to the severity of the dis-ease. Significant differences between the groups of RLS/WED patients were found on PSQI, especially in sleep duration, efficiency, and daytime sleep dysfunction.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Many diseases such as depression accompany with RLS/WED. Early recognition and treatment of these comorbid conditions is very important for the clinical progression of the disease.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, sakroiliak eklem enjeksiyonlarının rehberliğinde manyetik rezonans görüntüleme/ultrasonografi füzyon sisteminin uygulanabilirliği ile intraartiküler ve periartiküler enjeksiyon yapılan hastaların klinik sonuçlarının retrospektif olarak değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmada, aktif sakroiliit olan 10 hastada manyetik rezonans görüntüleme/ultrasonografi füzyon rehberliğinde yapılmış olan sakroiliak eklem enjeksiyonları retrospektif olarak değerlendirildi. Enjeksiyonlar beş hastada sakroiliak eklemin sinoviyal kısmına, beş hastada ligamentöz kısma yapıldı.
BULGULAR: Enjeksiyonlar tüm hastalarda ağrı tedavisi açısından başarılıydı. Sinoviyal veya ligamentöz enjeksiyon grupları arasında klinik yanıtlarda (enjeksiyon sonrası ikinci hafta ve üçüncü ay) istatistiksel olarak anlamlı bir fark yoktu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Manyetik rezonans görüntüleme/ultrasonografi füzyon yöntemi, sakroiliak eklem enjeksiyon rehberliği için etkili ve güvenilir bir seçenektir. Spondiloartrit hastalarında sakroiliit tedavisinde sinoviyal veya ligamentöz kompartımana yapılan kortikosteroid enjeksiyonlarının etkinliği arasında fark yoktur.

INTRODUCTION: The objective of the study was to retrospectively evaluate the feasibility of the magnetic resonance imaging (MRI)-ultrasonography (US) fusion system for the guidance of sacroiliac joint (SIJ) injections and the clinical results of patients who underwent intra-articular and peri-articular injections.
METHODS: In this study, MRI-US fusion-guided SIJ injections in 10 patients with active sacroiliitis were evaluated retrospectively. Injections were made in the synovial part of the SIJ in 5 patients and in the ligamentous part in 5 patients.
RESULTS: Injections were successful in treating pain in all patients. There was no significant difference in clinical responses (post-injection 2nd week and 3rd month) between synovial or ligamentous injection groups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The MRI-US fusion method is an effective and reliable option for SIJ injection guidance. There is no difference in the effectiveness of corticosteroid injections into the synovial or ligamentous compartment in the management of sacroiliitis in spondyloarthritis patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Artan stres, anksiyete, depresyon, çoklu antiepileptik ilaç kullanımı ve koronavirüs hastalığı (COVID-19), epilepsili denekler arasında artan nöbet oranı ile ilişkiliydi. Bu nedenle bu çalışmada, COVID-19 pandemisi sırasında epilepsili olgularda sosyal izolasyonun nöbet sıklığını artırıp artırmadığının araştırılması ve altta yatan olası nedenin tanımlanması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif, kesitsel çalışmaya epilepsi tanılı 103 olgu dahil edildi. Altta yatan anksiyete ve depresyonu belirlemek için hastane anksiyete ve depresyon ölçekleri kullanıldı.
BULGULAR: Bu çalışmada 103 olgunun 58'i kadındı ve bunların %51,4'ü fokal epilepsi hastasıydı. Fokal ve jeneralize epilepsi gruplarındaki denekler yaş, cinsiyet, eşlik eden hastalık varlığı ile anksiyete ve depresyon puanları açısından benzerdi. Ancak nöbet oranlarında artış ile başvuran deneklerin anksiyete skorları daha yüksek ve yandaş hastalıkları daha fazlaydı. Ek olarak çoğunluğu çoklu antiepileptik ilaçlar kullanıyordu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çoklu antiepileptik ilaç kullanan epilepsili olgularda, eşlik eden hastalıkları ve anksiyete skorları yüksek olanlarda nöbet hızında artış riski daha fazlaydı.

INTRODUCTION: Increased stress, anxiety, depression, multi-anti-epileptic drug usage, and COVID-19 infection were all being related with an increased rate of seizures among subjects with epilepsy. Thus, in this study, we aimed to investigate whether social isolation increased the frequency of seizures among the cases with epilepsy during the COVID-19 pandemic and to define the possible underlying cause of it.
METHODS: In this retrospective, cross-sectional study, 103 subjects with a diagnosis of epilepsy were included in the study. Hospital anxiety and depression scales were used to determine the underlying anxiety and depression.
RESULTS: In this study, 58 out of 103 subjects were female and 51.4% of them had focal epilepsy. Subjects in focal and generalized epilepsy groups were similar based on age, gender, the presence of comorbid diseases, and anxiety and depression scores. However, the subjects presenting with increased rates of seizure had higher anxiety scores and more comorbid diseases, and in addition, the majority of them were on multi-anti-epileptic medications.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The risk of having an increased seizure rate was greater among the subjects with epilepsy who were on multi-anti-epileptic drugs and who had comorbid diseases and increased anxiety scores.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada, derin anterior lameller keratoplasti (DALK) sonrası glokom gelişen keratokonus hastalarında ön kamara derinliği ve iridokorneal açının değerlendirilmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 98 keratokonus hastasının 98 gözü dahil edildi. DALK sonrası glokom gelişen ve gelişmeyen olguların, ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası birinci yıl ön kamara derinliği ve iridokorneal açı değerleri karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmada, 4 (%4,1) hastada DALK sonrası glokom tespit edildi. DALK sonrası glokom gelişen hastalarda operasyon öncesi ve sonrası ön kamara derinliği sırasıyla 4,24±0,64 ve 3,41±0,44 mm idi. DALK sonrası glokom gelişmeyen hastalarda ise operasyon öncesi ve sonrası ön kamara derinliği sırasıyla 4,12±0,56 ve 3,35±0,53 mm idi. DALK sonrası glokom gelişen hastalarda operasyon öncesi ve sonrası iridokorneal açı sırasıyla 48,65±7,08 ve 48,05±13,14 idi. DALK sonrası glokom gelişmeyen hastalarda ise operasyon öncesi ve sonrası iridokorneal açı sırasıyla 49,48±7,62 ve 47,96±10,32 idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda DALK sonrası glokom gelişen ve gelişmeyen keratokonus hastalarında operasyon öncesi ve sonrası ön kamara derinliği ve iridokorneal açı değerlerinde anlamlı bir fark tespit edilmedi.

INTRODUCTION: The purpose of this study was to evaluate iridocorneal angle (ICA) and anterior chamber depth (ACD) that would be associated related to trabecular alteration as a cause of glaucoma following deep anterior lamellar keratoplasty (DALK).
METHODS: Ninety-eight eyes of 98 keratoconus (KC) patients were included in this study. We compared pre-operative and post-operative 1st-year values of the ACD and ICA of patients with and without glaucoma following DALK.
RESULTS: Four patients (4.1%) had glaucoma following DALK. Pre-operative ACD was 4.24±0.64 mm and it reduced to 3.41±0.44 mm post-operatively in glaucoma patients following DALK and; 4.12±0.56 mm and it reduced to 3.35±0.53 mm postoperatively in patients without glaucoma following DALK. Pre-operative ICA was 48.65±7.08 and it reduced to 48.05±13.14 post-operatively in glaucoma patients following DALK and; 49.48±7.62 and it reduced to 47.96±10.32 post-operatively in patients without glaucoma following DALK.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our results demonstrate that ACD and ICA values are not significantly different between both groups with or without post-DALK glaucoma in KC patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Koronavirüs hastalığı (COVID-19) pandemisi dünyada ve ülkemizde sebep olduğu iş gücü kaybı ve ölümler nedeniyle tüm dikkatleri üzerine çekmiştir. Halen virüsün neden olduğu enfeksiyonun kontrol altına alınabilmesi için aşı ve ilaç çalışmaları sürmektedir. Pandeminin sonlanmasında uygulanan aşıların etkinliği çok önemlidir. Bu sebeple, bu çalışmada Samsun Eğitim ve Araştırma Hastanesi çalışanlarında sonbahar ve ilkbahar mevsimsel piklerindeki COVID-19 hastalığına yakalanma sıklığı araştırıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada, Eylül 2020 ile Haziran 2021 tarihleri arasında Samsun Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nin iş yeri hekimliği birimine başvuran polimeraz zincir reaksiyonu (+) COVID-19 tanısı konulan sağlık çalışanları retrospektif olarak tarandı. Hastaların yaşlarına, cinsiyetlerine, meslek gruplarına, çalıştıkları birimlere ve aşılanma du-rumlarına bakıldı.
BULGULAR: Türkiye’de riskli grupların aşılanmaya başlanması ile Şubat 2021’de sağlık çalışanlarına COVID-19 aşısının ilk dozu uygulandı. Belirlediğimiz tarih aralığında toplam 854 sağlık çalışanı COVID-19 ile enfekte oldu. COVID-19 için henüz aşı uygulanmamış olan 1 Eylül 2020 ile 26 Ocak 2021 tarihleri arasında 659 (%77,2) hasta tespit edildi. 26 Ocak 2021 tarihinden sonra 30 Haziran 2021 tarihine kadar 195 (%22,8) hastane personelinin COVID-19 ile enfekte olduğu saptandı. Takip döneminde 35 kişinin tekrar enfekte olduğu bulundu. COVID-19 aşılamasından sonraki üçüncü COVID-19 dalgasında çok daha az sağlık çalışanının COVID-19 hastalığına yakalandığı rakamsal olarak tespit edildi. Aşılanma öncesi dönemde bir erkek çalışanın vefat ettiği, aşılanma döneminden sonra ise ölüm olmadığı gözlemlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Türkiye geneli ve Samsun ilinde 2021 ilkbahar mevsim pikinin (COVID-19 üçüncü dalgası) 2020 sonbahar mevsimi pikinden (COVID-19 ikinci dalgası) daha agresif bir seyir gösterdiği gözlemlendi. Samsun Eğitim ve Araştırma Hastanesi sağlık çalışanlarında ikinci dalgaya kıyasla üçüncü COVID-19 pandemi dalgası sırasında çok daha az personelin COVID-19’a yakalandığı ve aşılamanın COVID-19 enfeksiyonuna yakalanma prevalansını azalttığı gösterildi. Ayrıca COVID-19 enfeksiyonuna yakalanma prevalansının acil serviste en yüksek oranda olduğu gösterildi.

INTRODUCTION: The COVID-19 pandemic has attracted all the attention due to the loss of workforce and deaths that it has caused in the world and in our country. Vaccine and drug studies are still going on to control the virus. The effectiveness of the vaccines is very important to apply in to conclude the pandemic. For this reason, we investigated the incidence of COVID-19 disease in the seasonal waves of autumn and spring in health personnel of Samsun Education and Research Hospital (SERH).
METHODS: Health personnel diagnosed with PCR+, COVID-19 who applied to SERH occupational medicine unit between September 2020 and June 2021 were retrospectively scanned. Age, gender, occupational groups, working units, and vaccination status were examined.
RESULTS: With the start of vaccination of risky groups in Türkiye, the first dose of COVID-19 vaccine was administered to health personnel in February 2021. A total of 854 health personnel were infected with COVID-19 in the date range were determined. Between September 1, 2020, and January 30, 2021, 659 (77.2%) patients were identified, who have not been vaccinated for COVID-19. After January 30, 2021, until June 31, 2021, 195 (22.8%). It was determined that the hospital staff caught COVID-19.
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was observed that the spring season of 2021 peak in Türkiye and Samsun province showed a more aggressive course than 2020 autumn season peak. It was determined that fewer health personnel were caught COVID-19 during the 3rd wave compared to the 2nd wave in the health personnel of SERH and vaccination has been shown to reduce the prevalence of COVID-19 infection. It has also been shown that the prevalence of contracting COVID-19 infection is the highest in the emergency room.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, 18-65 yaş aralığındaki fazla kilolu ve obez erişkinlerin diyet kalitelerini ve duygusal iştahlarını belirlemek amacıyla yapıldı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tanımlayıcı kesitsel bu çalışmaya, bir devlet hastanesi beslenme ve diyet polikliniğine 2021 yılı mayıs ayı pandemi döneminde başvuran fazla kilolu ve obez olan 80 erişkin katıldı. Araştırmada veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından hazırlanan demografik bilgiler, beslenme alışkanlıkları ve 24 saatlik besin tüketim kaydından oluşan bir soru formu ve duygusal iştah anketi kullanıldı. Yaş ortalamaları 45,85±13,59 yıl olan katılımcıların ağırlık ve boy ölçümleri alınarak beden kitle indeksleri hesaplandı.
BULGULAR: Araştırmaya katılan 80 kişinin 51’i (%63,7) kadın, 29’u (%36,3) erkekti. Bireylerin %43,8'inin eğitim düzeyi ilköğretim ve altı idi. Her iki grupta da günlük diyetle enerji, protein, yağ, karbonhidrat, A vitamini, C vitamini, riboflavin, sodyum ve fosfor alımı Türkiye Beslenme Rehberinde önerilen miktarlardan yüksek, potasyum alımı ise düşüktü. Araştırmaya katılan kadın ve erkekler arasında ve kişilerin demografik özelliklerinin olumlu veya olumsuz iştah puanları arasında fark yoktu. Pandemi döneminde iştah durumunda olumlu duygularda farklılık olmazken, olumsuz duygu durumlarında iştahı azalanlarda farklılık gözlendi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmaya katılan fazla kilolu ve obez bireylerin enerji, karbonhidrat, yağ ve protein tüketimlerinin önerilenden yüksek olduğu görüldü. Çalışmaya alınan bireyler, BKİ değerleri 24,9 kg/m²’den yüksek bireylerden seçildiği için bu sonuç normaldir. Kişilerin demografik özellikleri ile duygusal iştahları arasında anlamlı bir farklılık da bulunamadı. Olumlu duygularda iştahta bir değişiklik olmazken olumsuz duyguların iştahı etkilediği görüldü.

INTRODUCTION: This study was conducted to determine the diet quality and emotional appetite of overweight and obese adults aged 18–65 years.
METHODS: A total of 80 overweight and obese adults who applied to a state hospital diet outpatient clinic during the pandemic period of May 2021 participated in this descriptive cross-sectional study. In the study, a questionnaire consisting of demographic information, nutritional habits, and 24-h food consumption record and emotional appetite questionnaire prepared by the researchers were used as data collection tools. Weight and height measurements were taken of the participants, whose mean age was 45.85±13.59 years, and body mass index (BMI) was calculated.
RESULTS: Of the 80 people who participated in the study, 63.7% were women and 36.3% were men. About 43.7% of the individuals were at primary school or below education level. In both groups, daily dietary intake of energy, protein, fat, carbohydrate, vitamin A, vitamin C, riboflavin, sodium, and phosphorus were higher than recommended amounts in TUBER, while potassium intake was low. There was no difference between the men and women participating in the study and in the positive or negative appetite scores of the demographic characteristics of the people. While there was no difference in positive emotions in the case of appetite during the pandemic period, a difference was observed in those whose appetite decreased in negative moods.
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a result, it was observed that the energy, carbohydrate, fat, and protein consumption of overweight and obese individuals participating in the study were higher than recommended. This result is normal since the individuals included in the study were selected from individuals with BMI values higher than 24.9 kg/m². There was no significant difference between demographic characteristics and emotional appetites of individuals. While there was no change in positive emotions or appetite, it was observed that negative emotions affected appetite.

GİRİŞ ve AMAÇ: İskemik inme, son yıllarda tedavisinde olan gelişmelere rağmen ülkemizde ve dünyada halen önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. İnmenin tekrarını önlemede, inme etiyolojisinin belirlenerek uygun tedavinin planlanması esastır. TOAST (Trial of ORG 10172 in Acute Stroke Treatment) sınıflamasında yer alan nedeni saptanamayan (kriptojenik) inmelerin tanımı ve takibi üzerinde durulmalıdır. Patent foramen ovale (PFO) ise kriptojenik inmelerin etiyolojisinin %40-50 gibi büyük bir kısmında rol oynamaktadır. PFO saptanması halinde izlenecek yol ile ilgili yakın zamanda PASCAL çalışması yayımlanmıştır. Bu sayede hastanın klinik özellikleri yanında PFO’nun anatomik özellikleri de hastalarda hangi tedaviye karar verileceği konusunda değerlendirilmektedir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu amaçla, iskemik inme/geçici iskemik atak ile kliniğimize başvuran ve takiplerinde PFO saptanan toplam 42 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların yaşı, sigara kullanımı, hipertansiyon, diabetes mellitus, geçici iskemik atak/iskemik inme öyküsü ve kortikal enfarkt sorgulandı ve “Risk of Paradoxical Embolism (RoPE)” skoru hesaplandı. PFO özellikleri değerlendirildi.
BULGULAR: Hastaların 18’inde PFO kapatma kararı alındığı görüldü. Bu hastalar PASCAL sınıflamasında olası veya muhtemel gruptaydı. PFO kapatma işlemi yapılmayan 11 hastanın dokuzunda antiagregan tedavi ile medikal takip planlanırken ikisine de oral antikoagülan tedavi başlandı. Antikoagülan başlanan hastalarda ritim holter incelemesinde atriyal fibrilasyon saptandı. Hastaların 3-6 aylık kısa dönem takiplerinde her iki tedavi grubunda da yeni bir atak görülmedi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: İskemik inme ile başvuran hastalarda PFO saptandığında, yakın takip ve kardiyoloji ile koordineli bir çalışmayla elde edilen uzun dönem sonuçlara ihtiyaç duyulmaktadır.

INTRODUCTION: Ischemic stroke is still an important cause of morbidity and mortality in our country and in the world despite the developments in its treatment in recent years. Stroke recurrence can be avoided by determining the cause of the stroke and planning an effective treatment. To underline the Trial of ORG 10172 in Acute Stroke Treatment (TOAST) classification, it is important to define and follow undetected (cryptogenic) strokes. Patent foramen ovale (PFO) plays a role in 40–50% of the etiology of cryptogenic strokes. PASCAL study has been published on the course of action if PFO is detected. In this way, the anatomical features of the PFO as well as the clinical features of the patient are evaluated in terms of which treatment to be decided in the patients.
METHODS: For this purpose, a retrospective evaluation of 42 patients who presented to our clinic with ischemic stroke/TIA and were later discovered to have PFO was assessed. The risk of paradoxical embolism score was determined by asking the patients about their age, smoking status, HT, DM, history of TIA /ischemic stroke, and cortical infarction.
RESULTS: In 18 of the patients, it was observed that the decision to close the PFO had been made. These patients were in the possible or prob-able group in the PASCAL classification. Nine of our 11 patients who did not have PFO closure had medical follow-up with antiaggregant therapy and two of them had started oral anticoagulant therapy. The patients who started taking anticoagulants AF found on the rhythm holter assessment. In the short-term follow-up (3–6 months) of our patients, no new attack was observed in either treatment group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: When PFO is detected in patients presenting with ischemic stroke, long-term results are needed with close follow-up and a coordinated study with cardiology.

GİRİŞ ve AMAÇ: Metakarp kırıkları sık görülen kırıklardan biridir. Cerrahi olarak tedavi edilen metakarp kırıklarının postoperatif dönem rehabilitasyonunda primer amaç ilgili bölgenin lökomotor fonksiyonunu, yaralanma öncesi fonksiyonuna en yakın hale getirmektir. Çalışmanın amacı, metakarp kırıklarında plak osteosentez uygulaması sonrası erken dönem başlanan fizik tedavi ve ergoterapi uygulamalarının günlük yaşam aktivite düzeylerine etkilerinin incelenmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Metakarp kırığı nedeniyle opere edilen 20 gönüllü birey ile postoperatif rehabilitasyon programına başlandı. İlk aşamada postoperatif aynı gün ağrı kontrolü sağlandıktan sonra hastalara parmak açma kapama, el bileği eklem hareket açıklığı egzersizleriyle başlandı. İkinci aşamada fizik tedavi egzersizleri verildi. Üçüncü aşamada ise ergoterapi programı uygulandı. Kol, Omuz ve El Sorunları Anketi, Milliken Günlük Yaşam Aktivite Değerlendirmesi ve El Kavrama Kuvveti Ölçüm Testi postoperatif erken dönem, fizik tedavi uygulaması sonrası ve ergoterapi uygulaması sonrası olmak üzere her hasta için üçer kez yapıldı.
BULGULAR: Operasyon sonrası, fizik tedavi sonrası ve ergoterapi sonrası yapılan Kol, Omuz ve El Sorunları Anketi sonuçlarının değerlendirilmesinde ergoterapi sonrası skorlar istatistiksel olarak anlamlı farklı (p<0,001) olarak tespit edildi. Çalışmada değerlendirilen Milliken Günlük Yaşam Aktiviteleri Değerlendirmesi ve El Kavrama Kuvveti Ölçüm Testlerinin sonuçlarının karşılaştırılmasında da ergoterapi sonrası skorlar istatistiksel olarak anlamlı farklı (p<0,001) olarak saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Cerrahi olarak tedavi edilen metakarp kırıklarının postoperatif 8 ila 16 haftalık süre içinde üç haftalık fizik tedaviye ergoterapi uygulamalarının eklenmesi daha düşük Kol, Omuz ve El Sorunları Anketi skoru, daha iyi Milliken Günlük Yaşam Aktivitesi skoru ile kavrama kuvvetinde daha yüksek etkinliğe sahiptir.

INTRODUCTION: Metacarpal fractures are one of the most common fractures. The primary goal in the post-operative rehabilitation of surgically treated metacarpal fractures is to bring the locomotor function of the relevant region closer to its pre-injury function. The aim of our study was to examine the effects of physical therapy and ergotherapy applications, which are initiated after the early period of plate osteosynthesis in metacarpal fractures, on the activity levels of daily life.
METHODS: A post-operative rehabilitation program was started with 20 volunteers who had undergone an operation due to a metacarpal fracture. In the first stage, after pain control was achieved on the same post-operative day, patients were started with finger and wrist range of motion exercises. In the second stage, physical therapy exercises were given. In the third stage, the ergotherapy program was implemented. The Disabilities of the Arm, Shoulder, and Hand (DASH) questionnaire, Milliken Daily Living Activity, Assessment, and Hand Grip Strength Measurement Test were performed 3 times for each patient in the early post-operative period, after physical therapy, and after ergotherapy.
RESULTS: In the evaluation of the DASH scores which were performed after the operation, after physical therapy, and after ergotherapy, the scores after ergotherapy were found to be statistically significant (p<0.001). In addition, when comparing the results of Milliken scoring and Hand Grip Strength Measurement Tests, the scores after ergotherapy were found to be statistically significant (p<0.001).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Three weeks of combined physical therapy and ergotherapy for surgically treated metacarpal fractures within 8–16 weeks post-operatively have been shown to have better functional outcomes, better grip strength, and higher efficacy compared to physiotherapy alone.

Marchiafava-Bignami hastalığı genelde kronik alkolizmle ilişkili, korpus kallozumda demiyelinizasyon ve nekroz ile karakterize nadir görülen nörolojik bir hastalıktır. Marchiafava-Bignami hastalığı sıklıkla korpus kallozumun gövdesi, daha sonra genu ve splenium tutulumu ile karakterizedir. Kortikal tutulum nadir olarak görülür ve hastalık prognozu kötü olarak bilinmektedir. Burada, görüntülemelerinde korpus kallozum ve eş zamanlı korteks tutulumu da izlenen ve iyi prognozla seyreden, 30 yıldır kronik alkol kullanımı olan 46 yaşında erkek hasta sunuldu.

Marchiafava-Bignami disease is a rare, chronic alcoholism related disease which characterized with corpus callosum demyelination and necrosis. Marchiafava-Bignami disease typically begins in the body of the corpus callosum and later involves the genu and then splenium. Cortical lesions are rare, and they are known to have a poor prognosis. In our case, we will describe a 46-year-old chronic alcoholic male patient who uses alcohol for 30 years, with unusual cranial MRI findings like cortical involvement and a good prognosis.