GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, nörolojik hastalarda kullanýlan farklý klinik izlem ölçütlerinin mortaliteyi belirlemedeki deðerini göstermektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemiz nöroloji kliniklerine dört yýl içinde iskemik serebrovasküler hastalýk (SVH) tanýsý ile yatýþý yapýlan 2.386 kiþilik hasta grubunun bilgileri, inme veri tabanýndan tarandý. Hastalarýn yaþý, cinsiyeti ve gerçekleþen ölümler kaydedildi. serebrovasküler hastalýk klinik tablosu; “Oxfordshire Community Stroke Project (OCSP)” sýnýflamasý, “National Institutes of Health (NIH)” inme skalasý, Glasgow Koma Skoru (GKS), “Simplified Acute Physiology Score (SAPS)” ve modifiye Rankin skoru (mRs) ile deðerlendirildi.
BULGULAR: Çalýþmaya alýnan 2.386 olgunun ortalama yaþý 65,7 yýl idi, yaþ arttýkça ölüm oranýnýn anlamlý olarak arttýðý görüldü. Hastalarýn %51,7’si kadýndý ve ölüm oraný ile cinsiyet arasýnda anlamlý iliþki yoktu. OCSP sýnýflamasýna göre en yüksek hasta sayýsý parsiyel anteriyor sirkülasyon infarktý (%30,6) grubunda iken, en çok ölüm gerçekleþen grup total anteriyor sirkülasyon infarktý (%48,1) grubu idi. En yüksek ölüm oraný NIH inme skoru ≥ 23 olan grupta (%84,8) bulundu. Hastalarýn %10,8’i GKS deðeri 3-6 olan gruptaydý ve ölüm oranlarý %87,9 ile en yüksekti. SAPS puaný ≥ 14 olan hastalarýn %82,8’inde ölüm gerçekleþti. Modifiye Rankin skoru ≥ 3 olan hastalarda ölüm oraný %21,9 olarak bulundu. Ki-kare testi ile yapýlan karþýlaþtýrmada, cinsiyet dýþýndaki tüm parametrelerin ölüm üzerine anlamlý etkisi vardý (p<0,0001). Lojistik regresyon analizi sonucunda ise mRs dýþýndaki tüm parametrelerin ölüm üzerine anlamlý etkisi olduðu saptandý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Bu çalýþma hem fonksiyonel sonuç ölçütlerini hem de inme terapötik etkililik çalýþmalarýnda kullanýlan ayrýntýlý nörolojik defisit ölçütlerini gözden geçirmektedir. Nörolojik ölçütler, nörolojik fonksiyondaki küçük deðiþiklikleri saptayarak mortaliteyi öngörürken, fonksiyonel sonuç ölçütleri hastanýn baðýmsýz fonksiyon yeteneði ile daha alakalý görünmektedir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, AO kýrýk sýnýflamasý 31A3 olarak sýnýflandýrýlan ters oblik intertrokanterik femur kýrýklarýn fiksasyonunda uzun proksimal femoral çivi (LPFNA) ve proksimal femoral kilitli kompresyon plaðý (PFLCP) ile tedavi edilen hastalarýn klinik ve radyolojik sonuçlarýný karþýlaþtýrmaktýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmaya 62 hasta dahil edildi. Otuz beþ hastada (n grubu) LPFNA, 27 hastada (p grubu) PFLCP ile fiksasyon yapýldý. Tüm hastalarýn preoperatif, perioperatif ve postoperatif verileri retrospektif olarak incelendi. Tüm deðiþkenler gruplar arasýnda karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Ortalama yaþ 61,7 yýl (daðýlým; 29-92 yýl) idi. Ortalama tahmini toplam kan kaybý, ortalama operasyon ve floroskopi süreleri, kan transfüzyonu yapýlan hasta oraný ve anatomik redüksiyon kalitesi sayýsý p grubunda n grubuna göre istatistiksel olarak anlamlý derecede yüksekti. Boyun-þaft ve femoral anteversiyon açýlarýnýn ortalama deðiþimi, n grubunda p grubuna göre istatistiksel olarak anlamlý derecede yüksekti.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Perioperatif verilerde LPFNA daha üstün olmasýna raðmen, PFLCP redüksiyon saðlama ve kalýcýlýk açýsýndan daha üstündü. Fonksiyonel skorlarda, her iki implant da benzer ve tatmin edici sonuçlara sahipti. Sonuçlarýmýza göre, ters oblik trokanterik kýrýklarýn tespiti için PFLCP iyi bir seçenek olabilir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmada, astýmlý hastalarda inhale kortikosteroidlerin kemik mineral yoðunluðu (KMY), kemik yapým ve yýkým belirteçleri ile yaþam kalitesi üzerine etkisinin araþtýrýlmasý amaçlandý.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu kesitsel çalýþmaya astým tanýsý almýþ, en az üç aydýr düzenli inhale kortikosteroid kullanan premenopozal dönemdeki kadýn hastalar dahil edildi. Kontrol grubu olarak astýmý olmayan ve daha önce kortikosteroid kullanmamýþ premenopozal dönemdeki kadýn bireyler çalýþmaya alýndý. Kemik yapým ve yýkým belirteçleri olarak serum kemiðe spesifik alkalen fosfataz (BAP), osteokalsin ve beta crosslaps düzeyleri incelendi. Lomber vertebra L2-L4 anterior, sol femur boynu ve kalça toplam KMY, T ve Z skorlarý ölçüldü. Hastalarýn yaþam kalitesini deðerlendirmek için Kýsa Form 36 (SF-36) yaþam kalitesi ölçeði kullanýldý.
BULGULAR: Çalýþmaya 22 astýmlý hasta, kontrol grubu olarak da astýmý olmayan 22 birey dahil edildi. Her iki grup arasýnda L2-L4 anterior, femur boynu ve kalça toplam KMY, T ve Z skorlarý arasýnda ve serum osteokalsin, beta crosslaps ve BAP seviyelerinde istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk saptanmadý (p>0,05). Astýmlý hastalarýn hastalýk yýlý, inhale kortikosteroid kullaným süresi ve kümülatif inhale kortikosteroid dozuyla KMY arasýnda istatistiksel olarak anlamlý korelasyon saptanmadý (p>0,05). Astýmlý hastalarda kontrol grubuna göre SF-36 yaþam kalitesi ölçeði aðrý puaný istatistiksel olarak anlamlý daha yüksek bulundu (p<0,05). SF-36 yaþam kalitesi ölçeðinin diðer alt ölçek-lerinde ise anlamlý farklýlýk saptanmadý (p>0,05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmada, inhale kortikosteroidlerin KMY ile kemik yapým ve yýkým belirteçleri üzerine etkisi saptanmadý. Astýmlý hastalarla kontrol grubu arasýnda SF-36 yaþam kalitesi ölçeðinde aðrý dýþýndaki parametrelerde farklýlýk tespit edilmemesi de astýmlý hastalarda inhale kortikosteroidlerin yaþam kalitesi üzerine olumlu etkisi olabileceðini düþündürmektedir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Subaraknoid kanama (SAK) sonrasý erken dönemde beyin hasarý önemli bir mortalite nedenidir ancak hücre proliferasyonu, apopitoz, inflamatuvar kaskadlarýn önlenmesinde rol oynar. Bu çalýþmada, SAK sonrasý miR-30a ve miR-143 ekspresyonu üzerine progesteronun etkisinin belirlenmesi amaçlandý.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araþtýrma, 40 Sprague-Dawley sýçaný üzerinde gerçekleþtirildi. Dört gruba ayrýldýlar: SAK’lý Grup 1 (n=10); Grup 2, SAK+8 mg progesteron (n=10); Grup 3, SAK+10 mg progesteron (n=10); ve Grup 4, kontroller (n=10). Deneysel SAK, sarnýç enjeksiyon modeli ile oluþturuldu. RNA'lar beyin dokularýndan izole edildi ve miRNA ekspresyon seviyeleri Quantitative real-time polimeraz zincir reaksiyonu ile belirlendi.
BULGULAR: SAK'lý erkek sýçanlarýn miR-30a ve miR-143 ekspresyonlarýnda 176 kat ve 126 kat azalma oldu (p<0,05). 8 mg ve 16 mg progesteron uygulanan erkek sýçanlarda miR-30a ekspresyonlarýnda 39 kat ve 2,4 kat azalma tespit edildi (p<0,05). Ekspresyon düzeylerinde kadýnlarda miR-30a ve miR-143'te 2,3 kat azalma ve 15 kat artýþ vardý (p<0,05). 8 mg ve 16 mg progesteron verilen diþi sýçanlarda miR-30a ekspresyonlarýnda 1,25 kat artýþ ve 4,5 kat azalma bulundu (p<0,05); ancak 8 mg ve 16 mg progesteron ile kadýnlarda miR-143 ekspresyonlarýnda 1.400 kat ve 400 kat artýþlar (p<0,05) bulundu.
TARTIÞMA ve SONUÇ: SAK'lý erkeklerde miR-30a ve miR-143 ekspresyonlarýndaki azalma, progesteron dozlarýnýn artmasýyla normal sýnýrlara yaklaþmýþtýr. Progesteronun miR-30a ve miR-143 ekspresyonlarýndaki bu doza baðýmlý etkisinin moleküler temelinin ileri çalýþmalarda araþtýrýlmasý gerektiðini düþünmekteyiz.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Küresel koronavirüs hastalýðý (COVID-19) salgýný, oftalmoloji dahil tüm týbbi alanlarda acil ve elektif tedavi yaklaþýmlarýnýn önemli ölçüde deðiþmesine sebep oldu. Çalýþmamýzýn amacý, pandemi ve karantina sürecinde yapýlan vitreoretinal cerrahi (VRC) iþlemlerin daðýlýmýný, anatomik ve görsel sonuçlarýný bildirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalýþmada, COVID-19 pandemi ve karantina dönemi olan 11 Mart 2020 ile 31 Mayýs 2020 tarihleri arasýnda üçüncü basamak bir göz hastanesinde çeþitli retina hastalýklarýnýn tedavisinde uygulanan VRC iþlemler retrospektif olarak incelendi. Uygulamalarýn endikasyonlarý, anatomik ve görsel sonuçlarý ile cerrahi komplikasyonlar gözden geçirildi.
BULGULAR: Bu dönemde VRC iþlem uygulanan 335 hastanýn 197’si (%59) erkek, 138’i (%41) kadýndý. Olgulara en sýk reg-matojen retina dekolmaný (%48.6) nedeniyle VRC iþlemi yapýlmakla beraber bunu diyabetik traksiyonel retina dekolmaný (%14.0), komplike vitreus hemorajisi (%11), silikon yaðý iliþkili komplikasyonlar nedeniyle silikon yaðý boþaltýlmasý (%10), endoftalmi (%7.5), travmaya ikincil vitreoretinal patolojiler (%5.8), nükleus drop (%2.1) ve intraoküler lens drop (%1.5) takip etmekteydi. Olgularýn preoperatif en iyi düzeltilmiþ görme keskinlikleri Snellen eþeline göre, 0.021±0.167 logMAR düzeyinden 0.258±0.213 logMAR düzeyine yükseldi (p=0.042). Kýlavuzlara uygun hale getirilen havalandýrma ve ameliyathane koþullarýnda VRC iþlem uygulanan hastalarýn 255’ine (%76.1) lokal, 80’ine (%23.9) genel anestezi uygulandý. Hastalarýn %95’i (n=318) anatomik olarak baþarýlý idi ve retina yatýþýk izleniyordu. Hastalarda ameliyat sonrasý en sýk görülen komplikasyon göz içi basýncý deðiþikliði olarak saptandý. Regmatojen (yýrtýklý) retina dekolmaný nedeniyle giriþimsel tedavi uygulanan olgularýn %9,8’inde ameliyat sonrasýnda göz içi basýncý yüksekliði saptandý. Silikon yaðý çýkarýlmasý ameliyatý yapýlan olgularýn %9,3’ünde ise hipotoni tespit edildi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: COVID-19 döneminde uygulanan VRC iþlemlerin görsel ve anatomik baþarýsý ve komplikasyon oranlarý pandemi öncesi döneme paralellik göstermektedir. Uygun korunma, havalandýrma ve ameliyathane koþullarý saðlandýðý takdirde saðlýk çalýþanlarý ve hastalar için bulaþ riski asgari düzeye indirilip gerekli hallerde VRC iþlem uygu-lamalarý yapýlabilir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Klozapin özellikle tedaviye dirençli þizofreni ve þizoafektif bozukluk tedavisinde kullanýlan bir antipsikotik olup, yan etkileri nedeniyle kullanýmý kýsýtlanmaktadýr. Çalýþmamýzda, klozapin kullanan hastalarýn bildirdikleri yan etkilerin ve bu yan etkilerin tedavinin kesilmesindeki rolünün araþtýrýlmasý amaçlandý.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmamýzda, hastanemizin psikiyatri polikliniklerinde þizofreni ve þizoafektif bozukluk tanýlarýyla izlenen hastalarýn dosyalarý retrospektif olarak incelendi. Geçmiþte veya halen klozapin kullanmakta olan 246 hastanýn bildirdiði yan etkiler ve eðer klozapin kesilmiþse kesilme nedenleri ile hastalarýn sosyodemografik özellikleri, klinik özellikleri, bildirilen yan etkiler ve tedaviyi býrakma nedenleri kaydedildi.
BULGULAR: Klozapin kullanýlan hastalarda en sýk bildirilen yan etkiler; sedasyon (%35,6), hipersalivasyon (%27,9), kilo artýþý (%19), inkontinans (%8,1), obsesif kompulsif belirtiler (%6,5), nöbet-miyokloni (%4,9), ortostatik hipotansiyon (%4,5), lökopeni (%3,6), cinsel yan etkiler (%1,2) ve konstipasyondu (%0,8). Hastalarýn %26,6’sýnýn klozapin tedavisinin kesildiði tespit edildi. Tedavinin kesilme nedenlerinin; %35,4’ünde düzensiz kullaným, %13,8’inde etki/yan etki oranýnýn yetersiz olmasý, %12,3’ünde etkisizlik, %9,2’sinde lökopeni, %7,7’sinde nöbet, %3,1’inde kilo alýmý, %6,2’sinde inkontinans, %6,2’sinde sedasyon, %3,1’inde obsesif kompulsif belirtiler, %1,5’inde hipersalivasyon ve %1,5’inde ortostatik hipotansiyon olduðu belirlendi. Klozapin tedavisinin kesilme sebepleri araþtýrýldýðýnda; intihar giriþimi sayýsý fazla olan hastalarda düzensiz kullaným ve yeterli etkinin saðlanamamasý nedeniyle ilaç kesiminin anlamlý olarak yüksek olduðu saptandý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Klozapin tedavisi, hastalarýn yaklaþýk dörtte birinde yan etkiler, düzensiz kullaným veya ilacýn belirgin bir yararýnýn görülmemesi nedeniyle sonlandýrýlmaktadýr. Baþtan beri olumsuz gidiþ gösteren hastalarda klozapinin yanýtsýzlýk nedeniyle kesilmesi daha sýktýr. Hekimlerin yan etkilerle etkin ve erken mücadele etmek konusunda farkýndalýðýnýn artmasý, klozapin tedavisinin kullanýlma oranlarýnýn artmasýna katký saðlayacaktýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Pilonidal sinüs büyük sýklýkla sakrokoksigeal bölgede görülen cilt altý inflamatuar bir hastalýktýr ve erkeklerde daha sýk görülür. Kadýnlarda daha erken görülmesinin nedeni, ergenliðin erken baþlamasý ve bu dönemde seks hormonlarýnýn aktivasyonudur. Bildiðimiz kadarýyla insulin direnci seviyesi ve pilonidal sinüs hastalýðý (PSH) arasýndaki iliþki hakkýnda çok sýnýrlý araþtýrma bulunmaktadýr. Bu çalýþma adolesan kýz çocuklarda pilonidal sinüs hastalýðý (PSH) geliþiminde insülin direncinin rolünü belirlemek için yapýlmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalýþma PSH nedeniyle ameliyat edilen 30 adölesan kýzdan oluþan bir hasta grubunu ve hastane kayýtlarýndan ayný sayýda oluþturulan bir kontrol grubunu içermektedir. Serbest T3, T4, TSH, insülin ve açlýk kan þekeri düzeyleri hastane veri tabanýndan kaydedildi. Ýnsülin direncini tanýmlamak için insülin direncinin homeostaz modeli deðerlendirmesi (HOMA-IR) indeksleri hesaplandý. HOMA-IR skoru ≥2.86 olan ergen çocuklarda insülin direncinin varlýðý kabul edildi.
BULGULAR: Hastalarýn ortanca yaþý 15,83±1,86 yýl olarak bulundu ve bunlarýn 25’inde (%83.3) insülin direnci saptandý. Tiroid fonksiyon testleri (serbest T3, serbest T4 ve TSH) hasta ve kontrol gruplarý arasýnda önemli farklýlýk göstermedi (p>0,05). PSH ile yüksek insülin (ortanca±SS 19.46±7.28; p<0.05) ve HOMA-IR skoru (ortanca±SS 4.59±1.87; p <0.05 ) arasýnda güçlü bir korelasyon bulundu.
TARTIÞMA ve SONUÇ: HOMA-IR skorlarý ile insülin düzeylerinin korelasyon analizine göre, yüksek HOMA-IR skoru ile yüksek insülin seviyesinin hormonal yollarla aþýrý tüy büyümesine neden olabileceði sonucuna varýlmýþtýr. Bu nedenle hiperinsülinemi, kýz ergenlerde PSD geliþimi için bir risk faktörüdür.

Ýskemik inme konusunda tedavi yöntemleri son yýllarda deðiþime uðramakta ve bu yöntemler hastalarýn prognoz ve saðkalýmý üzerinde olumlu etki göstermektedir. Rekombinant doku plazminojen aktivatörü alteplazýn (r-tPA) kullanýldýðý intravenöz trombolitik tedavi bu yaklaþýmlardan biridir. Semptom baþlangýcýndan itibaren ilk 4,5 saatte uygulandýðýnda hastalarýn fonksiyonel sonuçlarýnýn iyileþmesinde etkili olduðu kanýtlanmýþtýr. Fakat hekimler bazý durumlarda geliþebilecek komplikasyonlar nedeniyle tereddütte kalabilmektedir. Tekrarlayan inme hastalarýnda bu komplikasyonlarýn geliþme olasýlýðýnýn yüksek olma düþüncesi, intravenöz r-tPA uygulamasý konusunda þüphede býrakmaktadýr. Bu yazýnýn amacý, tekrarlayan iskemik inmelerde uygulanan intravenöz trombolitik tedavinin etkinliði ve güvenirliliðine dair literatüre katký saðlamaktýr. Çalýþmada, Eylül 2017-Eylül 2020 tarihleri arasýnda yedi tane birden fazla r-tPA tedavisi uygulanan hasta sunuldu. Hastalarýn yaþ, cinsiyet, inme risk faktörleri, baþvuru/final “National Institutes of Health (NIH)” inme skorlarý ve hemorajik transformasyon oranlarý deðerlendirildi. Trombolitik tedaviler arasýnda ortalama süre 244,7 gün (en az 58 gün, en fazla 1 yýl 9 ay 10 gün); baþvurudaki ortalama NIH inme skoru ilk r-tPA öncesi 7,57, ikincisi öncesi 8,26 idi. Taburculuktaki ortalama NIH inme skoru ilk tPA sonrasý 1,57, ikincisi sonrasý 2,8 idi. Beþ hastada inme etiyolojisinde kardiyoembolik olay saptandý. Ýki hastamýzda klinik kötüleþme izlendi. Semptomatik hemorajik transformasyon oranýmýz literatüre benzerdi, bir hastada görüldü. Kanama oranlarý, antikoagülan baþlanan hastalarda hesaplanan HAS-BLED ile doðru orantýlýydý. Hastalarýmýzda komplikasyon oranlarý literatüre benzer görüldü ve ilk üç ayda tekrarlayan trombolitik tedavilerin prognozlarý iyiydi.

Dispeptik þikayetleri olan 40 yaþýndaki kadýn hastaya yapýlan endoskopide korpus arka duvarýnda 25 mm'lik subepitelyal lezyon saptandý. Daha sonra kliniðimize EUS için sevk edildi. EUS incelememizde muskularis propriadan kaynaklanan 24x17 mm boyutlarýnda subepitelyal lezyon ve hipoekoik görünüm izlendi. EUS-FNA yapýldý; müsinöz sývý aspire edildi. Sitoloji sonucu siliyer epitel ile döþeli benign kistik büyüme, bronkojenik kist olarak yorumlandý.

Primer hiperparatiroidizm; parathormon yüksekliði ile birlikte hiperkalsemiye özgü semptom ve bulgularla seyreden bir endokrin hastalýktýr. Bir veya daha fazla adenom, hiperplazi ya da nadiren paratiroid karsinomu eþlik edebilir. Tedavide yaygýn olarak paratiroidektomi uygulanýr. Operasyon sonrasý hipokalsemi ya da nüks hiperplazi geliþebilir. Bu nedenle hastalar yakýndan izlenmektedir. Bu olgu sunumunda total paratiroidektomi ve ön kol ototransplantasyonundan 2 yýl sonra parathormonda izole yükseklik saptanan bir hasta sunuldu. Nakil yapýlmýþ ön koldan alýnan kanda yalancý yüksek parathormon düzeylerinin saptanmasý, rekürren hiperparatiroidizm yanlýþ tanýsýna yönlendirebilir. Bu yazýda parathormon düzeylerinin, ön kol ototransplantasyonu yapýlan hastalarda yüksek seyretmesi halinde her iki koldan ölçüm yapýlmasý vurgulanmaktadýr.

Memede görülen malignite açýsýndan þüpheli lezyonlarýn, histopatolojik tetkiklerinin doðru ve hýzlý bir þekilde yapýlmasý, meme kanserinin erken tanýsý ve saðkalým açýsýndan önem arz etmektedir. Erken evre meme kanserinin en önemli belirtisi olan mikrokalsifikasyonlar, mamografi ile ortaya koyulabilir. Bu mikrokalsifikasyonlarýn histopatolojik tanýlarý ve ameliyat öncesi iþaretlemeleri de sadece mamografi eþliðinde gerçekleþtirilebilir. Mamografi ile yapýlan biyopsilerin, günümüzdeki standart uygulamasý vakum yardýmlý biyopsilerdir (vacuum assisted biopsy, VAB). VAB ile cerrahi olmaksýzýn büyük oranda kesin taný koyulabilmektedir. Bu da cerrahinin hasta, cerrah ve saðlýk sistemine getireceði yükleri azaltmaktadýr. Bu yazýda, mamografi eþliðinde yapýlan giriþimsel iþlemlerin teknik detaylarý ve güncel literatür ýþýðýnda genel deðerlendirmesi anlatýldý.